Της Ελευθερίας Μηλάκη
Επειδή έχω μελετήσει γερμανική γλώσσα και ιστορία, είχα ερευνήσει ποια γνώμη είχαν οι σφαγείς του Ναζισμού για τα παιδιά των Εβραίων και άλλων ανεπιθύμητων πληθυσμιακών ομάδων. Μελετώντας πηγές, βρήκα ότι οι ναζί πίστευαν και δήλωναν ότι, μπορεί βέβαια τα παιδιά να είναι παιδιά, αλλά όταν μεγαλώσουν θα γίνουν κανονικοί Εβραίοι, Τσιγγάνοι κτλ. Επομένως πρέπει να θανατώνονται κανονικά στις βιομηχανίες του θανάτου, όπως ακριβώς και οι ενήλικοι και χωρίς καμία «προνομιακή» μεταχείριση. Με, μέτρια ομολογώ, έκπληξη, συνάντησα αυτή την άποψη σε μια καθωσπρέπει εφημερίδα, με το άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου «τα ένσημα των τζιχαντιστών». Στην αρχή αναφέρεται στο γεγονός ότι δεν δείχνουμε το απαραίτητο ενδιαφέρον στο θέμα του αντι-ισλαμισμού, γιατί το πρόβλημα δεν μας έχει αγγίξει και αν τύχει να βρεθεί κανείς τζιχαντιστής, συλλαμβάνεται, όπως αυτός στον Ελαιώνα. Συγκεκριμένα το άρθρο αναφέρει: «Ευτυχώς εμείς δεν πάθαμε τίποτε. Ούτε μαζικές δολοφονίες ούτε αποκεφαλισμούς. Τα άστρα μάς ευνοούν. Οι τζιχαντιστές πέφτουν μόνοι τους στα χέρια της αστυνομίας. Οπως εκείνος τις προάλλες στον Ελαιώνα». Δεν είμαστε αρκετά αντι-ισλαμιστές, δεν του ήταν αρκετά τα μεμονωμένα ρατσιστικά επεισόδια που εκδηλώθηκαν κατά καιρούς ακόμα και στην Κρήτη. Ήθελε κάτι πιο μαζικό και ενδεχομένως πιο οργανωμένο. Ήθελε την ελληνική «Νύχτα των Κρυστάλλων». Ήθελε διωγμό. Τώρα αυτό μας φαίνεται αδιάφορο, γιατί αλήθεια, πόσοι έχουν στην οικογένεια και στους φίλους τους ένα σχετικά «πιστό» μουσουλμάνο; Σίγουρα όχι πολλοί. Αυτός είναι και ο λόγος που ο ρατσιστικός λόγος περνά απαρατήρητος και φαίνεται ακόμα και ως κάτι περιττό για να το συζητάμε στα πλαίσια της χώρας μας.
Το κείμενο συνοδεύεται από μια φωτογραφία στην οποία μερικοί μουσουλμάνοι, μάλλον φανατικοί, μιλάνε έντονα σε κάποια μικρόφωνα που είναι μπροστά τους. «Στη δική μας φωτογραφία μπορείτε να δείτε πώς μοιάζουν τα παιδιά όταν μεγαλώσουν», συνεχίζει το άρθρο… Η ομοιότητα του τρόπου σκέψης με τους ναζί του Χίτλερ είναι εκπληκτική. Και στο τέλος σημειώνει ότι «στην Ελλάδα δεν έχουμε ισλαμική τρομοκρατία, έχουμε όμως μεταναστευτικό πρόβλημα και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε». «Γιατί αν οι τζιχαντιστές συμπληρώσουν τα ένσημα τους και πάρουν σύνταξη, θα την απολαύσουν στις Κυκλάδες, ο Αλλάχ είναι μεγάλος»…
Αφού όμως δεν έχουμε ισλαμική τρομοκρατία, δεν είναι καλύτερα να ασχοληθούμε με κάποιο πρόβλημα που όντως έχουμε; Μια και αναφέρθηκε η λέξη «ένσημα», ίσως αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Η ανεργία είναι σε ποσοστά πολύ υψηλά, η επίσημη. Αν συμπεριληφθεί και η ανεπίσημη, δηλαδή αυτοί που υποαπασχολούνται για ένα πενιχρό μισθό – φιλοδώρημα ή αυτοί που μετά το lockdown δεν θα ανοίξουν ποτέ ξανά τις επιχειρήσεις τους, αλλά θα τις κλείσουν οριστικά. Τι στιγμή λοιπόν που οι νέοι, είτε είναι ειδικευμένοι είτε όχι, δυσκολεύονται να βρουν μια αξιοπρεπή θέση εργασίας, για να μπορούν αργότερα να πάρουν και σύνταξη, τη στιγμή που η εκμετάλλευση των εργαζομένων γίνεται ολοένα και πιο ξεδιάντροπη, αυτή τη στιγμή διαλέγουν να περιγράψουν τον κίνδυνο της ισλαμικής… τρομοκρατίας. Την ίδια στιγμή κυκλοφορούν στο διαδίκτυο από διάφορους ανώνυμους «ειδήσεις» εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων, fake news που προκαλούν αποτροπιασμό και δεν θα ήθελα να τα αναπαράγω γιατί, όπως είχαμε μάθει στα αρχαία στο σχολείο «α αισχρόν ποιείν ταύτα νόμιζε μηδέ λέγειν είναι καλόν». Συγνώμη που δεν έβαλα τους αρχαίους τόνους, δεν είμαι και φιλόλογος. Αυτά τα λίγα όμως που έμαθα από τη σοφία των αρχαίων, τα θυμάμαι.
Τελικά αυτό που ενοχλεί τις συγκεκριμένες τάξεις είναι το εργατικό δυναμικό. Γιατί εργατικό δυναμικό είναι, για παράδειγμα, οι εργάτες γης, οι εργάτες στα εργοστάσια, οι εργάτες στις οικοδομές, από όπου και αν προέρχονται. Είναι οι εργάτες και γενικά οι εργαζόμενοι, που δυστυχώς τους χρειάζονται και δυστυχώς πρέπει να τους πληρώνουν. Ευτυχώς το νομικό πλαίσιο επιτρέπει την όλο και χαμηλότερη αμοιβή τους, παράλληλα με την ελάχιστη η καθόλου προστασία τους από την αυθαιρεσία του εργοδότη. Είναι πολλά τα τραγικά εργατικά ατυχήματα με αλλοδαπούς. Το πιο φρικτό που έχω διαβάσει είναι όταν ένας πακιστανός εργάτης παγιδεύτηκε σε μηχάνημα πτηνοτροφείου και πολτοποιήθηκε. Και δυστυχώς είναι και ιστορίες που δεν τις διάβασα στις ειδήσεις, αλλά τις έζησα από πρώτο χέρι, όταν ασχολήθηκα με τη νομική μετάφραση στο παρελθόν. Επίσης θυμάμαι ότι είχα βρεθεί στην Υπηρεσία Ασύλου στην περιοχή Μοαμπίτ στο Βερολίνο τις μέρες που χάθηκε ένα παιδάκι, το οποίο ένας γερμανός είχε απαγάγει και δολοφονήσει. Είδα τους ανθρώπους να κοιμούνται έξω από την Υπηρεσία, στις άκρες του δρόμου, στα πεζοδρόμια, για να προλάβουν να εξυπηρετηθούν μόλις τα γραφεία ανοίξουν. Και μια από εκείνες τις μέρες αρρώστησα, είχα πυρετό και πονούσε ο λαιμός μου. Πήγα σε ένα φαρμακείο, όπου η ευγενική υπάλληλος με συμβούλεψε ότι αν πάω στα επείγοντα του νοσοκομείου θα περιμένω με τις ώρες, ενώ μια εναλλακτική λύση θα ήταν να πάω σε ένα ιδιωτικό ιατρείο. Αποφάσισα να πάω σε μία ιδιώτη παθολόγο που απλά μου έγραψε ένα αντιβιοτικό και πλήρωσα 40 ευρώ και κάτι σεντς… Γιατί λοιπόν μετά διαμαρτυρόμαστε ότι εδώ στα επείγοντα μπορεί να χρειαστεί να περιμένουμε πολύ; Φαίνεται πως στο λαό επιφυλάσσεται η ίδια μοίρα είτε στην Ελλάδα, είτε στην Ευρώπη είτε στον υπόλοιπο κόσμο.
Σε κάθε περίπτωση, μπορούν να εκμεταλλεύονται τους μεγάλους, αλλά κάτω τα χέρια τους από τα παιδιά. Αν οι ενήλικες είναι άνθρωποι και πρέπει να ζουν με αξιοπρέπεια, αυτό για τα παιδιά ισχύει ακόμα πιο πολύ. Και δεν με ενδιαφέρει ο εθελοντισμός αυτών που έχουν χρόνο και διάθεση, ούτε η φιλανθρωπία των προνομιούχων κυριών. Ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε ανθρώπινες συνθήκες ζωής και εργασίας για όλους τους ανθρώπους που ζουν στην πατρίδα μας και κυρίως για όλα τα παιδιά ίσες ευκαιρίες για να μεγαλώσουν και να μορφωθούν. Κατηγορούν την αντιπολίτευση ότι ζητάει περισσότερα για περισσότερους. Κυκλοφόρησε μέχρι και η λέξη…δικαιωματισμός… Σαν το «δικαίωμα» να είναι μια κακή λέξη, μια αρρωστημένη κατάσταση. Στην οικονομική κρίση που περάσαμε «η νέα μορφωμένη γενιά» είδε όσα είχε με κόπο δημιουργήσει να καταρρέουν, ενώ οι ακόμα πιο νέοι δεν πρόλαβαν να δημιουργήσουν τίποτα. Οι άνθρωποι κόντεψαν σχεδόν να τρελαθούν. Άλλοι αρρώστησαν από τη στενοχώρια τους, άλλοι πέθαναν. Όσοι επιζήσαμε είχαμε αρχίσει σιγά σιγά να βρίσκουμε τους εαυτούς μας και να ξαναφτιάχνουμε τις ζωές μας. Και πάνω που είχαμε αρχίσει να ζούμε ξανά και να βλέπουμε το μέλλον με αισιοδοξία ήρθε κάποιος που μοιάζει, αλίμονο, όχι με τον Τσε Γκεβάρα, αλλά περισσότερο με τον καρδινάλλιο ιεροεξεταστή Νίνο ντε Γκεβάρα!
Δεν είναι άτομο, είναι ιδέα. Θέλει να ρίξει στην πυρά τους νέους κολασμένους, που δεν είναι άλλοι από τους φτωχούς, τους φτωχοδιάβολους και τους «λίγο» πλούσιους. Εμείς κυριά είμαστε λίγο πλούσιοι, γιατί μένουμε σε καινούριο σπίτι και έχουμε και χωράφια και δικό μας ελαιοτριβείο και έχουμε πάει και διακοπές στην Κωνσταντινούπολη, μου είχε πει παλιά ένα παιδάκι. Στο εξής το να είσαι φτωχός ή «λίγο πλούσιος» θα θεωρείται υποκείμενο νόσημα και πρέπει ο κόσμος να καθαριστεί από όλους αυτούς που απαιτούν να δουλεύουν και να πληρώνονται κιόλας. Μεγάλοι ή παιδιά δεν έχει σημασία. Μια μικρή κατσαρίδα αν τη βρείτε στο σπίτι σας θα τη σκοτώσετε, γιατί τώρα μπορεί να είναι μικρή, αλλά μετά θα γίνει μεγάλη. Αυτό είναι το σκεπτικό. Τα ξωτικά συνωστίζονται στους τάφους…
*Σχόλιο με αφορμή άρθρο της Καθημερινής, “τα ένσημα του τζιχαντιστή”
